Mantelzorg als waardevolle levensloopontwikkeling

Mantelzorger is een rol die iemand speelt in het leven van een dierbare. Die dierbare is voor lange of kortere tijd niet meer in staat om (volledig) voor zichzelf te zorgen en daarom helpen familieleden, buren of vrienden een handje. Wat ze doen varieert van boodschappen, helpen met wassen en aankleden, de tuin verzorgen en medicijnen halen tot dag- en nacht waken, sondevoeding geven en injecties toedienen. Een heel waardevolle bezigheid.
Mensen groeien in hun rol als mantelzorger en kunnen gaandeweg steeds meer. Dit zorgen voor een dierbare is vaak een dankbare taak. Wie wil niet graag iets betekenen in het leven van een ander? Het is onderdeel van de relatie die je met iemand hebt. Iedereen zorgt voor zijn dierbare als die het moeilijk heeft. De volgende keer wordt er zo vast ook voor jou gezorgd. Althans dat hoop je....

Maar.....
Waarom dan al die ophef over mantelzorg? Waarom die roep om hen te ondersteunen omdat ze overbelast zouden raken? Waarom moeten gemeenten mantelzorgers waarderen maar kunnen ze die mantelzorgers niet vinden?
Ik las net een mooi artikel in Sociale Vraagstukken: 'Mantelzorgers zitten niet te wachten op een compliment of respijtzorg'. Daarin wordt iets heel wezenlijks benoemd, namelijk dat er sprake is van rouw en verdriet:
Citaat:
De belasting die de mantelzorgers ervaren, kan mogelijk voor een groot deel verklaard worden uit deze rouw Want wie er uit de familie- of vriendenkring om wat voor reden dan ook zorg nodig heeft, het is meestal aanleiding voor verdriet. Verdriet om een voortijdig einde aan een leven, verdriet om het psychische lijden dat iemand die jou na staat moet doorstaan, verdriet misschien omdat jouw kind door zijn verstandelijke beperking niet het leven kan gaan leiden dat je hem zo verschrikkelijk gunt, verdriet omdat je een andere invulling aan je partnerrol moet gaan geven dan je had gehoopt.
Juist vanwege die rouw is het voor veel mensen helemaal niet vanzelfsprekend om zich tot een gemeente te wenden voor ondersteuning en al helemaal niet om beroep te doen op complimenten of waardering. Iemand van wie je houdt, is niet gezond, lijdt mogelijk en komt misschien wel op korte termijn te overlijden. Dát is waarmee je te kampen hebt en of je nu van de gemeente een bos bloemen krijgt of een groot geldbedrag; het zal je worst wezen.

Verwerking van rouw en verlies
Hoe ga je om met dit verlies en de rouw om wat nooit meer zo zal zijn? Wat heb je daar bij nodig?
Is rouw en verlies niet iets wat hoort bij het leven? Is het niet de kunst van het leven daarmee om te leren gaan?

Ik denk dat het probleem 'mantelzorg' niet een individueel probleem is maar een maatschappelijk probleem. Het leven moet 'maakbaar' zijn en als het niet lukt heb je niet hard genoeg je best gedaan, heb je niet genoeg gestreden om te krijgen waar je recht op hebt. Maar hoe reëel is een dergelijke houding als het gaat om 'het leven'. Ziektes komen, ziektes gaan. Mensen raken gehandicapt zonder daar om te vragen. Ouderdom komt met gebreken. Hoezo maakbaar, planbaar of te controleren?
Dus krijgen we gedurende ons leven allerlei vervelende situaties op ons pad om al doende te leren er steeds beter mee te kunnen omgaan. Soms lijkt het niet eerlijk en ongelijk verdeeld, maar we kunnen er niets aan veranderen. Ja, wel de manier waarop we er mee omgaan. En daarvoor heb je soms wat tijd nodig.Tijd om verdrietig te zijn, tijd om te wennen aan een nieuwe situatie, tijd om heel andere dingen te (leren) doen.

Tijd en geld
Als ik kijk naar mijn eigen carrière als mantelzorger dan waren de eerste 2-3 jaren het heftigst. Baan opgezegd om te kunnen zorgen. Na een half jaar kwam er ontlasting van financiële zorgen toen Wim een PGB kreeg waar hij mij uit kon betalen. Dat was een bevrijding, Ik keeg de ruimte om te wennen aan onze nieuwe situatie, aan een nieuw leven waarin heel veel van wat we samen deden en van plan waren, niet meer kon. Er kwam verzet, verdriet, nog meer verdriet, machteloosheid, boosheid, Er kwam nog meer boosheid toen men wilde besluiten het PGB af te schaffen, of in ieder geval mantelzorgers daar niet meer uit te laten betalen. Die mix van emoties maakten dat ik aan het eind van mijn Latijn raakte. Toen er meer rust kwam op het PGB-front, kreeg ik weer ruimte om om me heen te kijken. Langzaamaan kreeg ik niet alleen vrede met een totaal andere levenssituatie, maar ook met een nieuwe maatschappelijke positie.

Levensloopontwikkeling
Nu ben ik dankbaar dat ik dankzij een PGB de tijd en financiële ruimte heb gekregen om het verlies van het leven wat we hadden te verwerken en een nieuwe weg te vinden om me verder te ontwikkelen. Het is een waardevolle ontwikkeling in mijn levensloop geworden. Dit gun ik iedereen.

Het schilderij hiernaast schilderde ik de afgelopen weken. Iemand gaf het de titel 'veelzijdig'. 


Reacties

  1. Prachtig verwoord (weer) Cora. En heel herkenbaar! Maar hoe zorgen we er voor dat mensen in dit stuk op een goede manier ondersteuning kunnen krijgen als ze dat willen? en hoe zorgen we er voor dat er ook voldoende passende mogelijkheden zijn om mantelzorgers die ruimte te bieden? Want helaas loopt het daar nog regelmatig spaak is mijn ervaring.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten