Leven zonder bril?

Als je zwanger bent zie je opeens overal zwangeren en Maxi cosi's. Als je vindt dat je moeder een rollator moet, zie je opeens allemaal ouderen achter een rollator lopen. "Zie je wel mam, ze hebben allemaal een rollator, dus jij....." Zo is mijn Twitter timeline zich ook langzaamaan gaan vullen met 'zorgberichten' en af en toe word ik er doodziek van. Een tijdje 'twitterverlof' is dan het beste medicijn. Het is vooral de eenzijdige focus die me nekt, want goed nieuws is geen nieuws. En als we niet tijdig trompetteren dat het mis zou kunnen gaan, weet de politiek niet hoe ze moet sturen... zo lijkt het. Maar welke wereld zien we eigenlijk?


We zien vooral een wereld waarin alles lijkt mis te gaan. De ouderen staan op straat, door de vernieuwing van de Wmo zitten we straks allemaal zonder huishoudelijke hulp en hulpmiddelen krijgen we ook al niet meer. Mantelzorgers zijn overbelast en hebben meer respijtzorg nodig. Door de bezuinigingen wordt bezuinigd op respijtzorg en worden nog meer mantelzorgers overbelast. Mensen praten elkaar na. Doemberichten worden versterkt en een self fullfilling prophecy omdat je opeens overal bevestiging ziet. Wat je aandacht geeft groeit.


Gaat het over jou of de ander?
Nee, ik ben niet van 'de kop in het zand steken'. Ik ben wél voor een iets genuanceerdere kijk op de dingen die gebeuren. Zolang de politiek zich laat sturen door 'noodsignalen' wordt 'klagen en doemdenken' beloond. Wat ik veel om me heen zie en hoor, is ook nog eens dat mensen niet zozeer voor zichzelf opkomen, maar voor een ander. Ze willen voorkomen dat een ander het moeilijk krijgt en roepen daarom mee met berichten over wat die ander mogelijk kan gebeuren. Als je dan vraagt hoe erg het echt is, of ze zelf problemen hebben, dan is het vooral de angst voor het probleem die het probleem maakt en is het vaak niet met concrete voorbeelden te onderbouwen. De beleving van een situatie als je er zelf middenin zit is anders dan wanneer je er als buitenstaander naar kijkt.


Acceptatie en eigen regie
Daarom ben ik van de ervaringsverhalen. Van de verhalen hoe mensen om gaan met wat ze overkomt. Waar ze de kracht vandaan halen om verder te gaan, hoe ze tot oplossingen komen. Wat hen helpt om tot oplossingen te komen, of... hoe ze accepteren dat het is zoals het is en gaat zoals het gaat. Vaak heb ik de indruk dat dat laatste, de acceptatie, niet meer mag. Je moet je best doen om te krijgen waar 'je recht op hebt'. Je moet gaan voor een second opinion als de arts zegt dat hij niets meer voor je kan doen. Je moet knokken voor dit en vechten tegen kanker. Maar... vergeten we door berichten van al die ellende van wat er niet deugt, van wat we mogelijk te kort komen, hoe we door de overheid 'gepakt' worden, niet gewoon gelukkig te leven? Gelukkig omdat we kunnen accepteren dat het is zoals het is en van daaruit te doen wat we kunnen?


Help een ander met jezelf
Dan kijken we niet meer vooral naar (mogelijke) gebreken of leed voor een ander, maar dan kijken we naar onszelf. Halen we het beste in onszelf naar boven. En volgens mij zijn we daar juist allemaal het beste mee geholpen. Bril afzetten dan maar?









Reacties

  1. Lex van der Westen22 april, 2014

    Verfrissende Blog Cora! Je laten leiden door innerlijk kracht in plaats van angsten.Door vertrouwen te hebben in persoonlijke en elkaars kracht, en op deze manier met elkaar te verbinden, ontstaan nieuwe creatieve oplossingen. Mooi geschreven....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja mooi verhaal, maar ik ervaar het toch echt anders.......ik moet gewoon nog vechten, niet voor m'n rechten want die zijn er niet. Maar wel voor mijn geliefden die het zelf niet kunnen en niet meer in deze maatschappij passen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Anoniem, ik denk ook niet dat je nooit voor iemand anders, of jezelf hoeft te 'vechten'. Ik wens je veel sterkte en dat het gauw geen 'vechten' meer hoeft te zijn.

      Verwijderen

Een reactie posten