Leven en laten leven......

Mijn moeder is 83 jaar en woont nog zelfstandig. Als het aan haar ligt blijft dat zo totdat ze op een ochtend gewoon niet meer wakker wordt. Toch heeft ze ondertussen wel wat mankementjes die het er niet gemakkelijker op maken. Ze accepteert de vermindering van haar actieradius aardig. Zolang ze nog met haar auto naar het dorp kan voor de boodschappen en haar schoonzus en vriendin in dorpen op maximaal 15 kilometer kan bezoeken, vindt ze het goed. Ze woont in een straat waar mensen van diverse leeftijden wonen en heeft goed contact met de buren. Als haar buren van opzij of aan de overkant weer eens op vakantie zijn, staat zij klaar voor de post en de plantjes. Maar hoe lang nog?

"Laat mij maar lekker thuis."
Mijn broer woont op anderhalf uur rijden afstand, ik op twee uur. Da's niet naast de deur, dus even een zondagmiddagbezoekje... dat doen we niet. We zijn er een hele dag, en manlief en ik logeren vaak een nachtje bij haar als we er zijn. Tot een jaar of twee geleden kwam ze ook nog wel hier logeren. Dan kon ze met een buurman meerijden hier naartoe en brachten wij haar twee dagen later weer naar huis. De laatste keer was in de zomer van 2012. Toen ze thuis was zei ze: "Ik vind het toch wel zo prettig thuis, dan kan ik me gemakkelijker zelf redden." Daarna is ze nog een keer bij mijn broer geweest. Als ik vraag of ze er nog eens uit wil is haar antwoord: "Ik hoef niet meer zo nodig weg, hier thuis voel ik me toch gewoon het prettigst."

"Begrijp je dat?"
Toen we er enkele maanden geleden waren, liet ze een brief zien van haar vader aan haar broer. Die was tevoorschijn gekomen na het overlijden van die broer. Haar vader, destijds in de 70, schreef aan mijn oom hoe moeilijk hij het vond dat J+R (mijn ouders) maar steeds aandrongen of hij een dagje bij hen kwam. Ze woonden 15 kilometer van elkaar en zouden hem komen halen en brengen. "Dat ze maar niet begrijpen dat ik gewoon het liefst hier thuis ben", schreef hij. Mijn moeder had nooit geweten hoe ze eigenlijk met haar goede bedoeling om hem er even uit te laten zijn, bij haar vader een afstand had gecreĆ«erd van: 'Ze begrijpt me niet'. Nu, nu ze zelf oud is, begrijpt ze hem wel. Het sterkt haar in de gedachte van: 'laat mij maar lekker zitten waar ik zit'.

Waar is de grens?
Met Kerst zijn we met kinderen en kleinkinderen bij haar voor de jaarlijkse kalkoentraditie. We zijn met zijn twaalven. Wij zijn de avond daarvoor gekomen zodat ik 's ochtends nog wat kan helpen met spullen klaarzetten. Het is gezellig, maar voor haar druk genoeg. De schaaltjes boven in de kast kan ze niet meer zelf pakken, bekent ze. Ook van het heen en weer lopen krijgt ze pijn in haar benen.
Ik vraag haar hoe ze de toekomst ziet, of ze denkt zo te kunnen blijven wonen. Ze weet het niet, maar kan ook niet openstaan voor een alternatief.

Met respect voor haar keuze!
Binnenkort vier ik een lustrumverjaardag. Manlief zegt: "Moet je je moeder niet vragen, we kunnen haar halen en brengen." Ik zou het leuk vinden als ze er bij zou zijn, maar ik denk ook aan die brief van mijn opa. Op aandringen van manlief doe ik nog een voorzichtige poging. Maar eigenlijk weet ik wel beter. Haar antwoord: "We hebben het er nog wel over." .... Ik wou dat ik de vraag niet gesteld had, want ik begrijp haar eigenlijk heel goed. Gewoon laten leven.... in haar eigen bedoening, waar ze zich nog net zelf kan redden.





Reacties

  1. Mijn moeder was precies zo. Tot haar dood in haar eigen huis, zelfstandig hoewel bijna blind en doof en nog steeds gelukkig met haar eigen omgeving. Ik woonde ook ruim twee uur rijden en vond het fijn als ze bij mij kwam, tot ze me uitlegde dat het echt niet meer ging. En wat ben ik blij dat het zo is gegaan!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten