Posts

Posts uit 2011 tonen

Zuster Clivia en de Eigen regie

Overal in het land van Zorg en Welzijn klinkt de mantra "Mensen moeten meer eigen regie nemen". Ik ben helemaal vóór het nemen van de eigen regie in mijn leven, maar heb ervaren dat dat helemaal niet zo gemakkelijk is. Ten eerste willen ouders en onderwijzers in je jeugd dat je naar ze luistert en doet wat zij zeggen. Verzet werd gestraft, volgzaamheid beloond. De één kwam er tegen in verzet, de ander beschouwde de straf als 'gewoon', en weer een ander cijferde zichzelf weg om toch maar de beloning te krijgen. Beloning in de vorm van goede rapportcijfers, een zoen van de juffrouw, een aai over je bol, een snoepje en noem maar op. Later zag je die beloning in de vorm van salaris, een promotie, maatschappelijk succes omdat je je zo handig wist aan te passen aan wat er van je gevraagd werd. Maar wat heeft dit alles met 'eigen regie' te maken?  Wat betekent het eigenlijk om de eigen regie over je leven te nemen? Dirigent voor de buitenwereld of....? In de oplei

Sex in een rolstoel?

Afbeelding
Gisteren had de klusjesman die hier het dak kwam repareren, diep medelijden met me. De vorige week was hij hier ook en had toen kennisgemaakt met Wim in zijn rolstoel. "Ik heb de hele week aan u gedacht" begon hij gisteren, "hoe bestaat het dat zo'n mooie lieve vrouw als u kan leven met iemand in een rolstoel, met al die handicaps? U hebt toch ook behoefte aan sex en zo?". Of hij er op uit was om op dat dak sex met mij, oh zo zielige partner van een man met handicaps, te hebben of dat het oprechte belangstelling was, weet ik niet. Ik heb het allemaal in het midden gelaten. Ik moest meteen denken aan een goede kennis van me, die twee jaar geleden ook haar medelijden toonde. "Wat erg voor je dat dit jullie allemaal moet overkomen, een platonische relatie is toch anders dan een volledige liefdesrelatie". Ik heb haar toen uitgelegd dat wij meer hadden dan een platonische relatie, maar ook daar liet ik het verder weer een beetje in het midden. Nee, ik spre

Voor wie is eigenlijk de 'Dag van de mantelzorg'?

Elk jaar op10 november is er de 'Dag van de mantelzorg'. Volgens Wikipedia is deze dag bedoeld om mantelzorgers een hart onder de riem te steken. Mantelzorgers zijn mensen die langdurig en onbetaald voor een chronisch zieke of gehandicapt familielid zorgen. Mijn eerste kennismaking met de dag van de mantelzorg was twee jaar geleden. Als prille mantelzorger ontving ik een hartelijke uitnodiging van het Steunpunt welzijn ouderen van onze gemeente om me die middag te laten verwennen met thee, lekkers en bloemschikken met lotgenoten. Als ik wilde komen kon ik het strookje voor opgave inleveren bij de balie van het verzorgingshuis. Had ik net geaccepteerd dat ik tot een groep mensen behoor die men ook wel 'mantelzorger'  pleegt te noemen, krijg je zoiets. Ik begreep dat het allemaal heel goed bedoeld was, maar ik voelde alleen maar weerzin. Ten eerste beschouw ik mezelf niet als oudere, ten tweede verwen je me niet met bloemschikken en het woord 'lotgenoten' bezorg

Roeien met de riemen die je hebt

Gisteren sprak ik Ans, een vrouw in het dorp. Het zal zeker een jaar geleden zijn dat ik haar voor het laatst sprak. Ze vroeg me hoe het met ons gaat. Ik vertelde dat het met Wim ongeveer hetzelfde blijft en dat de winst zit in steeds verdere acceptatie van de situatie zoals die is. 'Ja' zegt ze: 'Je moet uiteindelijk toch maar leren roeien met de riemen die je hebt'. Haar uitspraak zet me aan het denken. Het is namelijk een waarheid als een koe. Ans is niet voor niets boerin. Maar.... is het eigenlijk wel zo simpel om te roeien met de riemen die je hebt? Moet je dan niet weten wat voor boot je bent en wat voor riemen je hebt? Weet jij dat? Na een herseninfarct veranderen zowel je boot als je riemen. Bij Wim werkt er van alles niet meer, dus zijn stevige sloep werd ineens een wiebelige punter. Ook zijn riemen werden anders en bovendien heb je bij die wiebelige punter ook andere riemen nodig. Zonder rolstoel is Wim nergens. Ook ik ben een soort van riem voor hem gewor

Voor Goede (mantel) Zorg op de film!

Afbeelding
Ergens in september kwam er via Twitter een oproep voorbij waarin mantelzorgers gezocht werden om mee te doen in een kort promotiefilmpje over mantelzorg voor de finale van de prijsvraag Voor Goede Zorg. Toen ik het bericht ook nog van anderen doorgestuurd kreeg, twijfelde ik niet meer: "Doen!". Ik vroeg Wim, die wat terughoudender is om zichzelf (als gehandicapte) in de etalage te zetten, of hij mee wilde doen. Deze keer zei hij geen nee, wat voor mij genoeg was om Lotje van @filmdok te laten weten dat we wel wilden. Er volgde wat informatie-uitwisseling per e-mail. Ze zochten mensen met een positieve uitstraling waar ze een halve dag mee konden lopen om de mantelzorgpraktijk te filmen. We kwamen door de 'keuring' en twee weken later stonden Lotje en haar cameravrouw Louise, hier op de stoep. De boel werd geinstalleerd rondom de keukentafel.We namen het programma door. "Vooral doen wat je normaal ook doet". Oké, ik verving de tracheacanule van Wim, prakt

Hoe red ik 'schapen' die het water aan de lippen staat?

Vannacht droomde ik van 'schapen' die dreigden te verdrinken. Aan mij was het om ze te redden. Maar wie zijn die schapen en hoe kan ik ze redden? De droom Ik was op een boerderij en het was een rotzooitje. Allemaal landbouwvoertuigen die het niet meer deden. Ik kwam daar en ging met mijn voertuig dwars door die chaos heen. Ik kwam bij een landje met schapen. Het stukje land was aan alle kanten afgebakend door een dijkje. Tot mijn verbazing stonden de schapen met de poten in het water, maar ik dacht dat dat zo hoorde en schonk er niet zoveel aandacht aan. Toen ik een paar uur later terugkwam, stond het water al zo hoog dat alleen hun schouders en hoofd nog boven het water uit kwamen. Sommigen stonden echt zo met hun hoofd omhoog naar lucht te happen. Ze stonden daar maar. Ik wilde de schapen redden door de dijkjes door te steken zodat het water weg zou lopen. Maar mij werd duidelijk dat dat niet de bedoeling was. Maar wat wél?  Daar stopte mijn droom. Wat kan ik doen? De

De lessen van ‘ziek-zijn’

Na lang nadenken sprak ik het uit. Dat wat voor Wim, die dag en nacht van mijn zorg afhankelijk is, een nachtmerrie zou zijn: “Ik zou graag enkele dagen alleen willen zijn”. Buikgevoel Het begon vroeg in het voorjaar met een hevige buikgriep van Wim. Een week lang elke nacht vijf tot zes keer eruit, en steeds weer alles verschonen. Ik was bekaf. In de weken daarna knapte Wim langzaam weer op. Ik ging ook mijn eigen buik eens voelen en voelde daar een bult. Dat voelde ik al veel langer, maar het leek nu wel heel groot te worden. De gedachte dat het serieus iets zou kunnen zijn en mijn onmisbaarheid thuis maakten dat ik bezoek aan de huisarts uitstelde. Totdat Wim weer zover aangesterkt was, dat ik dacht: ‘Nu moet ik echt gaan’. De huisarts schrok. Zo’n grote zwelling… darmen, baarmoeder… . Hij besloot meteen actie te ondernemen voor verdere diagnose en de volgende dag kon ik al in het ziekenhuis terecht voor een echoscopie. Alles werd bekeken maar het leek overduidelijk. “Mevrouw u

De emancipatie van mantelzorg

Deze week heb ik me heftig opgewonden. De digitale nieuwsbrief van de Thuiszorg had een artikel met als kop: Mantelzorger uitgeblust . In het artikel werd een verhaal geschetst van een vrouw met drie kinderen, een baan van 22 uur en de zorg voor haar tante voor 12 uur/week. Ze is moe, slaapt steeds slechter. Vervolgens een oproep aan mantelzorgers die zich hierin herkennen om hun verhaal te doen. Om te laten zien dat deze vrouw niet de enige is, om te kijken of er via de media wat te bereiken is. Imago Mijn reactie was dat ik moe word van dit soort verhalen. De 'uitgebluste mantelzorger'. In mijn ogen doet dit geen goed aan het imago van 'mantelzorg'. Zeker niet als je wilt dat de maatschappij/politiek de waarde ervan meer erkent en er niet zo 'gemakkelijk' mee omgaat alsof het een eindeloos rekbare vanzelfsprekende gratis dienstverlening aan een naaste is. Door steeds hoger wordende kosten voor de gezondheidszorg en verzelfstandiging van de zorgvrager wordt

Hoe zwaar is partnerzorg?

Afbeelding
'Cora, jij zorgt voor je gehandicapte partner. Dat is vast heel zwaar'. Met die vraag overviel Arie Boomsma me in het KRO TV programma 'In de schaduw van het Nieuws' waar ik zaterdag 15 januari als tafelgast live mocht meedoen. 'Nee', antwoordde ik heel stellig, 'het is niet zwaar!'.Dat antwoord hield me achteraf erg bezig. Waarom vind ik het niet zwaar om voor Wim te zorgen? Live en snel Op maandagochtend werd ik gebeld door iemand van de redactie van het programma. Na een lang gesprek vroeg ze of ik zaterdag als tafelgast aan het programma wilde deelnemen. En donderdag zat ik met een redactrice hier thuis van alles over mijn leven met Wim door te nemen. Zaterdagavond ging ik met mijn kinderen naar Amsterdam vanwaar het programma werd uitgezonden. Het gesprek ging razendsnel en ik was helemaal verbaasd toen Arie de kijkers toesprak dat het programma was afgelopen. Wat zijn 40 minuten maar kort. 'Zorgen voor' als verrijking Thuisgekomen had

In de toekomst bestaat de zorgsector niet meer!

Nu iedereen zich afvraagt hoe we de zorg toch betaalbaar moeten houden, en waar we al die zorgmedewerkers vandaan moeten halen, heb ik zo eens mijn gedachten laten gaan over de samenleving van mijn dromen... een samenleving zonder zorgsector. In de toekomst richten we ons niet meer op onze kwaaltjes en andere tekortkomingen. We richten ons op wat we wél kunnen en op ontwikkeling van onze soms onvermoede capaciteiten. Door die verandering van focus voelen we ons veel vitaler en prettiger. De verzuringsziektes en stresskwalen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Contacten en kennis overal Ook al zijn we niet meer zo mobiel, via ons beeldscherm hebben we contact met de hele wereld. We laten ons inspireren door anderen en we vinden mensen die we met ónze eigenaardigheden kunnen verblijden. Soms trekken we een tijdje, al dan niet virtueel, met elkaar op, maar als het klaar is gaan we ook even vrolijk weer verder op onze eigen weg. Op deze wijze vullen we elkaars tekortkomingen aan. We he