Je hart als moordkuil

"Maak van je hart geen moordkuil!", we zeggen het zo gemakkelijk. Maar ik heb er lang over gedaan om het te leren. Het is namelijk meestal veel 'veiliger' om je mond te houden. Al zwijgend en volgzaam door het leven gaand is er niemand die kwaad op je wordt, je krijgt geen ruzie en wordt geprezen om je 'goede' gedrag. Het levert je dus goedkeuring op van je omgeving. Maar hoe moordend is dat stille volgen van wat een ander voor je bedenkt, voor jezelf?

Ruimte voor inbreng?

Deze week had ik een bijzondere bijeenkomst. Een introductiedag met 30 mantelzorgers om als nieuwe leden ingewijd te worden in de mores van de ledenraad van Mezzo, landelijke vereniging voor mantelzorgers en vrijwilligers. Bestuur en directie vinden de structuur van Mezzo niet meer adequaat en zijn op zoek naar hoe het anders zou kunnen. Er is een commissie ingesteld om dat te onderzoeken. Maar wij als frisse, gedreven nieuwe ledenraadsleden zien ook her en der mogelijkheden ter verbetering. De gedachten hierover worden aftastend geuit. De voorzitter van het bestuur is ook aanwezig en drukt nadrukkelijk haar stempel. Veel ruimte voor vrije geesten geeft ze niet. Als ik een idee opper hoe we meer mantelzorgers in het land bij totstandkoming van beleid zouden kunnen betrekken grijpt ze in. Het is nadrukkelijk niet de bedoeling dat we zoiets gaan doen. Voorstellen voor dit soort zaken komen van het bestuur en daar mogen we in de ledenraad onze goedkeuring aan geven.
De ledenraad als instemmingsmachine? Dan ben ik niet geschikt als ledenraadslid. Dus ik stel de vraag of er sowieso ruimte is voor 'meedenken'. Jawel, maar dan wel binnen de regels. Oh, en als de regels dan in de weg staan om de doelstellingen van de organisatie te bereiken? Er ontstaat een heftige discussie.

Zwijgen voor behoud van de ‘lieve vrede’
En toen moest ik opeens denken aan de eerste heftige woordenwisseling met mijn vader. Op 38 jarige leeftijd, jawel. Al die jaren was ik vrij stil en loyaal. Maar binnen in mij was het al enige tijd aan het broeien. Toen mijn vader zich die dag negatief uitliet over de manier waarop ik met mijn geld om ging barstte de bom. Boos en verontwaardigd vertelde ik hem dat hij zich daar niet mee te bemoeien had. Kwaad liep ik de kamer uit. Vijf minuten later kwam ik afgekoeld weer binnen. De blik van mijn vader bij mijn binnenkomst vergeet ik nooit meer. Ik zag een glimlach vol respect. Vanaf dat moment hadden mijn vader en ik de mooiste gesprekken. Mijn vader leefde nog één jaar. In dat laatste jaar van zijn leven heb ik in die vaak heftige gesprekken mijn vader pas echt leren kennen. We gingen elkaar steeds beter begrijpen en respecteren.  Waarom ik al die jaren daarvoor heb gezwegen? Mijn moeder hield niet van die heftige discussies van mijn vader. Omwille van de 'lieve vrede' heb ik er als kind voor gekozen mijn mond te houden en volgzaam te zijn.

Gelukkiger door te spreken
Ik heb ervaren wat het op kan leveren als je je mond opendoet en van je hart niet langer een moordkuil maakt. Mijn depressieve buien verdwenen, ik ontdekte mijn kracht, er ging een wereld van groeiend (zelf)vertrouwen voor me open.
Ondertussen laat ik de stem van mijn hart niet meer smoren. Ook niet door ‘goedwillende’ bestuurders. En sterker nog... ik wil iedereen inspireren en aanmoedigen om de stem van zijn/haar hart te laten horen. Of op zijn minst te herkennen waardoor die stem gesmoord wordt. Op dat moment heb je een keuze en ben je geen slachtoffer meer.