Partnerzorg

Vandaag via uitzendig gemist gekeken naar KRO's In de schaduw van het nieuws, van zaterdag 6 februari. Het thema was: Zorgen of weggaan.
Wat doe je als je partner ernstig ziek wordt of gehandicapt raakt? Blijf je of ga je weg? Voor mij een vraag die ik me na het herseninfarct van Wim had kunnen stellen, maar die ik me nooit gesteld heb. Ik blijf omdat Wim kwa persoonlijkheid nog dezelfde is, ik heb gemerkt dat de lichamelijke handicaps daarbij voor mij van erg ondergeschikt belang zijn. In de studio had Arie Boomsma hierover een gesprek met partners en gehandicapte in heel verschillende omstandigheden. Wat voor mij de essentie is, is dat het in ieder geval weer anders is. Het hangt af van de kwaliteit van de relatie vóór de ziekte, maar vooral van de mate waarin je samen in staat bent met de veranderende situatie te leven. Kun je in dit proces open met elkaar hierover communiceren of niet. Ik denk dat het vaak een valkuil is om als 'niet zieke' sterk te willen zijn. Om je groot te willen houden voor de ander. Ik heb ervaren hoe goed het Wim deed en doet om ook op zijn manier voor mij te kunnen zorgen. Daarvoor moet ik wel mijn kwetsbaarheid en onvermogen bij hem uiten. Ik herinner me nog hoe ik op de intensive care compleet 'oververmoeid' van slaapgebrek mijn hoofd op zijn schouder legde om uit te huilen. Hij aaide over mijn hoofd, spreken kon hij niet. Maar de uitdrukking op zijn gezicht en de kalmte spraken boekdelen. Hier lag een hele sterke man, die er ook voor mij wilde zijn. En zo is het nog steeds.