Bussemaker wil ook cultuuromslag
Om ontwikkelingen in de gezondheidszorg te volgen ben ik geabonneerd op een dagelijkse E-nieuwsbrief Skipr. Elke dag weer aardige artikelen.
Vandaag lees ik dat staatsscretaris Jet Bussemaker debuteert in het theaterstuk de Afscheidsmonologen over sterven en rouwverwerking. De Tweede Kamer wil meer aandacht voor stervensbegeleiding in de opleiding van artsen en verpleegkundigen. "In ziekenhuizen is alles erop gericht om mensen beter te maken", aldus Anouschka van Miltenburg van de VVD. "Daarom is het een vreselijke plek om te sterven". Jet Bussemaker erkent dat hier het nodige te verbeteren is en dat zo'n cultuuromslag nog wel jaren nodig heeft.
Ik heb het afgelopen jaar gezien hoever men technisch in staat is om levens te redden. Ook hoezeer de keuzes daarin weinig rekening houden met de kwaliteit van leven daarna, of met wat de patient zelf wil. Het is vooral de drang om te doen wat mogelijk is. Daar speelt ook in mee dat artsen ooit in hun eed hebben moeten beloven om alles te doen om mensen beter te maken. Ook doen ze alles om te vermijden dat ze een claim aan hun broek krijgen voor het ingebreke blijven hiervan. Maar waar is de patient als mens? Hoezeer telt kwaliteit van leven mee?
Het onmogelijke is technisch steeds meer mogelijk gemaakt en levens kunnen eindeloos worden verlengd. In mijn ogen is het niet meer van deze tijd om zo aan het koste wat kost redden van het leven te blijven hechten. Mogen we het hier over hebben? Ik heb me het afgelopen jaar afgevraagd of ik eigenlijk nog wel dood zou mogen gaan en waaraan dan.
Wim kreeg vorig jaar in het ziekenhuis de boodschap: "U moet naar een verpleeghuis want thuis loopt u een te groot risico dat het toch weer fout gaat". "Uw vrouw kan niet 24 uur per dag op u letten". Wim zou volgens hun idee in een verpleeghuis veilig oud kunnen worden en thuis elke dag risico lopen dood te gaan. Maar Wim in een verpleeghuis.... hij sterft liever morgen thuis dan over 30 jaar in zo'n 'veilige omgeving'. We hebben meerdere gesprekken moeten voeren om artsen er van te overtuigen dat wij dit risico bewust willen nemen.
Ondertussen is Wim prettig thuis, we genieten van elke dag. Onverantwoord? Nee, dit is verantwoordelijkheid nemen voor eigen leven. Mét kwaliteit.
Vandaag lees ik dat staatsscretaris Jet Bussemaker debuteert in het theaterstuk de Afscheidsmonologen over sterven en rouwverwerking. De Tweede Kamer wil meer aandacht voor stervensbegeleiding in de opleiding van artsen en verpleegkundigen. "In ziekenhuizen is alles erop gericht om mensen beter te maken", aldus Anouschka van Miltenburg van de VVD. "Daarom is het een vreselijke plek om te sterven". Jet Bussemaker erkent dat hier het nodige te verbeteren is en dat zo'n cultuuromslag nog wel jaren nodig heeft.
Ik heb het afgelopen jaar gezien hoever men technisch in staat is om levens te redden. Ook hoezeer de keuzes daarin weinig rekening houden met de kwaliteit van leven daarna, of met wat de patient zelf wil. Het is vooral de drang om te doen wat mogelijk is. Daar speelt ook in mee dat artsen ooit in hun eed hebben moeten beloven om alles te doen om mensen beter te maken. Ook doen ze alles om te vermijden dat ze een claim aan hun broek krijgen voor het ingebreke blijven hiervan. Maar waar is de patient als mens? Hoezeer telt kwaliteit van leven mee?
Het onmogelijke is technisch steeds meer mogelijk gemaakt en levens kunnen eindeloos worden verlengd. In mijn ogen is het niet meer van deze tijd om zo aan het koste wat kost redden van het leven te blijven hechten. Mogen we het hier over hebben? Ik heb me het afgelopen jaar afgevraagd of ik eigenlijk nog wel dood zou mogen gaan en waaraan dan.
Wim kreeg vorig jaar in het ziekenhuis de boodschap: "U moet naar een verpleeghuis want thuis loopt u een te groot risico dat het toch weer fout gaat". "Uw vrouw kan niet 24 uur per dag op u letten". Wim zou volgens hun idee in een verpleeghuis veilig oud kunnen worden en thuis elke dag risico lopen dood te gaan. Maar Wim in een verpleeghuis.... hij sterft liever morgen thuis dan over 30 jaar in zo'n 'veilige omgeving'. We hebben meerdere gesprekken moeten voeren om artsen er van te overtuigen dat wij dit risico bewust willen nemen.
Ondertussen is Wim prettig thuis, we genieten van elke dag. Onverantwoord? Nee, dit is verantwoordelijkheid nemen voor eigen leven. Mét kwaliteit.
Reacties
Een reactie posten